W Polsce, numer kierunkowy został dodany do 7-cyfrowego numeru abonenta, co stworzyło 9-cyfrowy, niepowtarzalny numer w całym państwie. Przykładowo w Polsce, żeby dodzwonić się do Warszawy z dowolnej części kraju, należało wybrać numer kierunkowy, czterocyfrowy numer operatora sieci międzymiastowej (tzw. prefiks, częstokroć każdy operator obsługujący miejscową sieć proponował usługę wyboru domyślnego prefiksu, wówczas te cztery cyfry można było pominąć) i potem 9-cyfrowy numer abonenta, który zaczynał się, przykładowo. od cyfr 22. Jest numer strefy warszawskiej. Numery kierunkowe dla poszczególnych obszarów w Polsce przydzielane są przez ministra właściwego ds. łączności (dzisiaj Minister Administracji i Cyfryzacji) w planie numeracji krajowej.
W następstwie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych, począwszy od 5 grudnia 2005 r. w Polsce obowiązuje zamknięty zamiar numeracji krajowej. Znaczy to, że międzystrefowe numery kierunkowe w Polsce przestały istnieć i stały się integralną częścią każdego numeru. Wybranie numeru do dowolnego abonenta w Polsce polegało na wybraniu “0“, numeru operatora, a następnie indywidualnego 9-cyfrowego numeru abonenckiego.
Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 28 lutego 2008 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych, począwszy od dnia 30 września 2009 roku nie należy wybierać “0″ przed 9-cyfrowym numerem abonenta.
Cały czas można było wybierać numer w starym schemacie, natomiast abonent słyszał wtedy komunikat o przemianie numeracji w ruchu krajowym. Okres przejściowy trwał do 15 maja 2010 roku. Po tym dniu wybranie jednego zera na początku numeru skutkowało komunikatem z informacją o przerobieniu numeracji. Od 16 stycznia 2011 roku wybranie “0″ na początku numeru abonenta skutkuje komunikatem “nie ma takiego numeru”.
Pojęcie numer kierunkowy w języku polskim powstało w czasach, gdy w Polsce rozpoczęto stopniowe wdrażanie automatycznego zestawiania połączeń międzymiastowych. W latach 60. w poszczególnych relacjach powstały tzw. systemy “miasto-miasto” z bardzo chaotyczną numeracją. W określonym kierunku (do danego miasta) funkcjonowały różnorodne numery kierunkowe z różnorakich miast początkowych. Na przykład numer kierunkowy w relacji Poznań-Warszawa był inny niż z Łodzi do Warszawy. Tym samym numer kojarzono z relacją albo kierunkiem, a nie z docelowym obszarem czyli strefą. Dopiero na dalszym etapie automatyzacji połączeń międzymiastowych oficjalnie wprowadzono pojęcie wskaźnika strefy numeracyjnej, potocznie wciąż zwanego numerem kierunkowym. Nazwa numer kierunkowy w odniesieniu do połączeń krajowych straciła na znaczeniu po włączeniu wskaźników stref numeracyjnych do krajowego numeru abonenckiego w grudnia 2005 r. Na dzień obecny nadal stosowana jest w porównaniu do wskaźników innych krajów.
numer kierunkowy
